Een blonde vent uit het Oosten, met een Westerse instelling en een Italiaanse levensstijl. Op zijn dertiende won hij al zijn eerste tijdritje over vijf kilometer. Het talent werd spoedig ontdekt door de roemruchte coach Kuznetsov van de wielerschool van Sint-Petersburg, het voormalige Leningrad. In eerste instantie zag hij een baanrenner in Berzin. Een gouden en twee zilveren medailles op het WK-ploegenachtervolging onderstreepten die visie, maar Berzin kon ook op de weg goed uit de voeten.



Officieel was hij in die tijd korporaal in het Russische leger, maar als amateur leefde hij als een prof. In 1990 bereikte hij een overeenkomst met Peter Post. De Russische autoriteiten gaven echter geen toestemming: Berzin moest nog twee jaar amateur blijven. In 1991 mocht Berzin voor een Italiaanse amateurploeg rijden. Voorwaarde was dat hij de helft van zijn maandsalaris van zevenhonderd gulden zou afdragen aan de wielerschool in Sint-Petersburg.



Door een ruzie met Kuznetsov stapte hij in Rusland over naar de wielerclub CSKA Moscou. In 1993 kreeg hij een profcontract bij de Italiaanse Mecair-ploeg, waar hij als knecht voor Moreno Argentin werd gecontracteerd. Sinds hij in 1994 toetrad tot de Gewiss-ploeg van Emmanuele Bombini, werkte hij met trainingsschema's van de vermaarde arts Michele Ferrari. Zijn doorbraak kwam eerder dan verwacht.



In zijn tweede jaar als prof won hij zowel Luik-Bastenaken-Luik, de Giro dell' Appennini en de Ronde van Italië. Kreeg van het Italiaanse volk de bijnaam 'Eugenio'. Na de successen kwamen ook de vedettenneigingen. Berzin kocht direct een luxe sportwagen.



Na de Giro verlengde hij zijn contract bij Gewiss, maar tekende enkele weken later ook een miljoenencontract bij Festina. Toen Gewiss dreigde via de UCI Berzin aan zijn contract te houden, besloot hij zijn werkgever trouw te blijven. Desondanks bleef hij een probleemkind in de Gewiss-ploeg. Zo weigerde hij in 1995 in de Giro d'Italia samen te werken met ploegmaat Pjotr Ugrumov en ook bij zijn Tour-debuut in 1995 waren er onenigheden in de rolverdeling.



Berzin leidde Gewiss naar de overwinning in de ploegentijdrit en rukte op naar de achtste plaats in het klassement. Na de tijdrit in Seraing stond hij zelfs derde, maar in de eerste Alpen-etappe viel hij door de mand. Een dag later staakte hij de strijd op weg naar L'Alpe d'Huez.



In 1996 zakte hij in de Giro, ondanks tijdritwinst in Marostica, weeral door het ijs in het hooggebergte. Berzin eindigde in Milaan slechts tiende. Een maand later won hij in de Tour de klimtijdrit op de flanken van de Col de l'Iseran, naar skistation Val d'Isère. Berzin zakte daags nadien in de ingekorte bergetappe naar Sestrières echter weeral door de mand.



In 1997 was het weeral hetzelfde liedje in de Ronde van Italië waar hij, na een tweede plaats in de klimtijdrit naar San Marino, in de vijfde etappe naar de top van de prachtige Terminillo vijf minuten aan de broek kreeg. Het succes van Berzin leek ver weg, La Française des Jeux gaf hem in 1998 gelukkig nog een kans, maar ook nu kon de blonde Rus niet imponeren. Integendeel, in de dopingtour van '98, het hoofddoel van het seizoen, eindigde hij slechts 25e op zowat honderd renners, die tot Parijs "wilden" rijden.



In '99 was het nu helemaal over voor Berzin, in de Giro moest hij zich tevreden stellen met het uitrijden tot Milaan. Nog eens een jaar later mocht Berzin niet starten in de proloog van de Giro in Vaticaanstad (Rome). Evgeni had een te hoge hematocrietwaarde. De Giro 99 was zijn laatste grote rittenwedstrijd geweest. Berzin kreeg geen profcontract meer in 2001. Afdalen was zijn grootste negatieve punt. Nu is hij organisator van de Coppa della Nazione, een tijdrit voor profs in juni. Berzin rijdt in de winter ook nog regelmatig zesdaagsen.


Tom Vandenbussche



Het shockerende aan deze renner was hij hij even snel weer verdween uit de wielerwereld als waarop hij was binnengekomen. In 1995 was hij getipt om één van de grootste wielrenners van de wereld te worden, maar vijf jaar later was hij al helemaal uit de sport verdwenen
John Novoa