Gaul had ongelooflijk veel klasse, want hij leefde allesbehalve serieus voor zijn sport. Aan trainen had hij een grondige afkeer, hij ging liever jagen of vissen. Hij toonde voornamelijk belangstelling voor de grote ronden. In de klassiekers reed hij om conditie op te doen. Charly Gaul was de man van het noodweer. Als de elementen ontketend waren en de hemel zijn sluizen had geopend, fietste hij op zijn best. Zijn grootste prestatie werden dan ook in noodweer opgetekend.
In 1956 fietste Gaul twee weken lag mee in de Ronde van Italië, zonder dat hij zich noemenswaardig had onderscheiden. Zijn bloeddruk was niet in orde en hij had eigenlijk nog weinig getraind. Charly bleef dus op de achtergrond. Totdat op 8 juli 1956 de etappe van Merano naar Trento over vier hoge Dolomietencols verreden werd. Uit de inktzwarte hemel viel aanvankelijke een ijskoude regen. Later kwam er mist bij. Op de laatste klim, de beruchte Monte Bondone, woedde een sneeuwstorm.
Charly Gaul begon die dag aan een lange solorit die hem ten slotte op de top van de Bondone niet alleen de etappewinst, maar ook de eindzege in de Giro bracht. 43 renners staakten de strijd. De Italiaan Pasquale Fornara, drager van de roze leiderstrui, viel op twee kilometer van de top van zijn fiets.
'Klimmen is een gave Gods,' sprak Charly, die zwoer ooit de Tour de France te winnen. Twee jaar later was het zover en opnieuw speelde het noodweer Gaul in de kaart. Bij de start van de 21e etappe van Briançon naar Aix-les-Bains was Gaul nagenoeg kansloos voor de eindzege. Hij had elf minuten verloren in de eerste Alpenrit. Boven de vijf Chartreuse-cols pakten zich donkere wolken samen. Op de Galibier en de Lautaret kliefden bliksemflitsen in de grauwe wolkenmassa's. In de geladen atmosfeer demarreerde Charly op de tweede col, de Luitel, nog zo'n 120 kilometer van de streep. Aanvankelijk kon Bahamontes hem nog volgen, maar spoedig reed Gaul ook de Spanjaard eraf en was hij alleen in zijn strijd tegen de elementen. Uren later werd in Aix-les-Bains de balans opgemaakt. Jacques verloor 23 minuten en werd met een longontsteking naar het ziekenhuis gevoerd. Louison verloor 20 minuten, Bahamontes zelfs een half uur.
Charly de 'Engel' zette het klassement op zijn kop. Twee dagen later greep hij de macht in de tijdrit naar Dijon. In Parijs werd hij bejubeld als één van de meest succesvolle atleten van zijn tijd. Gaul had zeker ook niet te klagen over belangstelling van het vrouwelijke geslacht. Met zijn huwelijken liep het echter mis. In 1959 scheidde hij van zijn eerste vrouw Georgette, later van zijn tweede vrouw Nicole. Na zijn wielerloopbaan, die in 1965 afliep, werd Gaul kluizenaar. Dagenlang zwierf hij in zijn eentje door bossen en nog maar zelden was hij genegen om over zijn belevenissen op de fiets te praten. Charly was de mensen gaan wantrouwen. Hij hield meer van dieren.


Charly Gaul was op zijn beste wanneer hij tijdens een klim evenwicht vond nadat zijn hartslag van 40 op 90 kwam . Dan was hij een fenomenaal atleet die een hoog tempo lang kon aanhouden op hellingen tot 12%. Hij kwam niet in ademnood, bleef zitten op zijn zadel, met gespierde beentjes die draaiden als een moleken. Op deze manier werd de frêle Luxemburger een uniek wielerkampioen. Zijn trouwe helper was Marcel Ernzer.
Wilfried Journée