Het was in de tijd dat de Fransen zich verdeelden in twee groepen, diegenen die zich schaarden achter Jacques Anquetil, en de tweede groep (die talrijker was) die hielden van de eeuwige tweede, Raymond Poulidor. Hij was een wielrenner van een andere tijd. Poulidor had de tegenslag te moeten fietsen tegenhele grote namen zoals de Belg Eddy Merckx.
Hij had een ongelooflijke gave, zowel bergop als tegen de klok. Poulidor was een klasse apar en dat toonde hij ook in de afdalingen. Net zoals Merckx zei in de Tour van 1974 "Poulidor, dat is een zeer, zeer groot kampioen. Eergisteren ind e afdaling van de Mont du Chat, heb ik hem niet meer kunnen pakken, ook al nam ik alle risico's. Het was net of ik het slachtoffer geworden was van een lekke band, toen ik hem uit het zicht zag verdwijnen."

Deze karakteristieken maakten van Poulidor een formidabel renner die moeilijk te kloppen was. Paradoxaal hielden de Fransen veel van hem omdat hij ook wel een verliezr was. Net zoals de Italianen liever Bartali zagen verliezen tegen Coppi. De Wedstrijden van Poulidor en Anquetil zijn de geschiedenis ingegaan als een ware legende. Na Paris-Nice van 1966 waar Poulidor zijn rivaal wist te kloppen in de tijdrit van 35 km had Anquetil een coalitie opgezet tegen Poulidor. Dat was een een smerig en listig iets.
Antonio Giancane