In 1962 won hij de Super Prestige Pernod, de voorloper van de wereldbeker! Een Nederlander als de beste renner van de wereld!
Hetty Gommans

Jo De Roo wordt geboren in het Zeeuwse Schore, op 5 juli 1937. In juli 1958 maakt hij zijn debuut bij de profs, bij het franse Heylett-Leroux. Hij valt op door zijn bijzonder fraaie stijl: het prototype van een flyer. Zijn belangrijkste verrichting in 1959: kermiskoersenkoning van Nederland.

In 1960 start hij voor Radium en wint in het voorjaar de Ronde van Sardinië. In Milaan - San Remo wordt De Roo achtste. Hij rijdt dat jaar ook voor het eerst de Tour de France en geeft op in de veertiende rit met de woorden: "Voor mij nooit meer een Tour!" Klimmen is iets wat Jo absoluut niet kon


In 1961 rijdt hij een goed klassiekerseizoen en wordt weer kermiskoersenkoning van Nederland. Hij wordt geselecteerd voor het W.K. waar hij in de eindsprint om de titel te vroeg op kop komt en ingesloten raakt door de Italianen: 5e.

Het jaar daarop rijdt De Roo voor St. Raphaël. Omdat de Tour niet op zijn programma staat kan hij Bordeaux - Parijs rijden en... winnen! In Parijs - Tours moet er door vier renners voor de zege gespurt worden: de Roo, Beheyt, Melckenbeeck en Damen. De eindrush van De Roo is duidelijk de sterkste en hij wint zijn tweede klassieker dat jaar. Tevens komt hij in het bezit van het gele lint. De gemiddelde snelheid van die Parijs - Tours bedraagt nl. 44 km 903. Nooit was er sneller gereden in een klassieker. En daar blijft het niet bij. Hij staat eerste in het klassement van de Super Prestige en hij kan dit veiligstellen in de Ronde van Lombardije. Daarin was voor de derde keer de ‘muur’ van Sormano opgenomen. Gemiddeld stijgingspercentage 14%, met stukken van 22 procent. Het publiek komt massaal naar dit spektakelstuk kijken en het wordt een chaos. Jo de Roo wordt tot viermaal toe ten val gebracht. Maar het maakt hem allemaal niet uit. Hij haalt de kopgroep bij en gaat er in één !
ruk overheen. Alleen Livio Trappe kon hem volgen, maar die was in de sprint geen partij voor De Roo. Hij wint en is de eerste Nederlander die er in slaagt het officieuze wereldkampioenschap op punten te winnen. Hij gaat niet naar het WK door heibel met de Nederlandse bond over de reis- en verblijfkosten.



In 1963 komt de juiste vorm weer in het najaar. In Parijs - Tours blijven er negen man over in de finale. In de sprint is Jo De Roo ze allemaal te snel af. En ook in de Ronde van Lombardije is De Roo de rapste van een groepje van negen! Hij herhaalt zijn dubbel van het jaar voordien!



In 1964 wordt Jo De Roo eerst Kampioen van Nederland voordat hij toch weer in de Tour start. Nu met meer succes. Hij rijdt hem uit en wint de rit Montpellier - Perpignan.



In 1965 rijdt hij in de Ronde van Vlaanderen als enige naar de op de Valkenberg ontsnapte Ward Sels toe. Sels was door Rik Van Looy als diens opvolger aangekondigd en was favoriet voor de sprint. Maar hij begint te laat en zo wint Jo De Roo zijn zesde klassieker 'buiten categorie'. Het Nederlands kampioenschap is ook weer voor De Roo en in de Tour wint hij de rit naar Bordeaux, een rit met naam in Nederland.



In 1966 heeft de Omloop het Volk voor het eerst het predikaat klassieker. In de finale stort er zo'n twintig zich op de Belg De Boever. Op dat moment maakt De Roo zijn ultieme jump. Hij kan de rest nog net voorblijven en wint dus weer een klassieker! In de Vuelta wint hij een rit en ook in de Tour wint hij een rit, op zijn verjaardag, in Vals-Les-Bains. In het W.K. wordt hij achtste.



In 1967 wint hij een rit in de Vuelta. Het jaar daarop rijdt hij zijn laatste seizoen bij de beroepsrenners.
Na zijn actieve carrière komt hij in de problemen als zijn zaken in elektronische apparatuur failliet gaan en zijn huwelijk strandt.



Momenteel is hij een gelukkig huisman, die nog bijna dagelijks op de fiets zit.


Hans Goossens