24 januari 2003

Adriamo Baffi is één van de renners die dit zesdaagseseizoen afscheid nemen van het actieve wielrennen. Nochtans heeft deze Italiaan een lange staat van verdienste in het peloton. Hij combineerde zowel de weg als de piste, wat resulteerde in vooral ritzeges op de weg in massaspurten en een aantal overwinningen in zesdaagsen. Hieronder volgt een overzicht van zijn loopbaan.



Adriamo Baffi wordt geboren op 7 augustus 1962 in het Italiaanse Varriale en is de zoon van Pierino Baffi, eveneens een bekend pistier. Hij laat zich meteen opmerken bij de jeugd. In 1980 wordt hij bij de junioren Italiaans kampioen op de kilometer en de ploegenachtervolging op de piste. En dan is het wachten tot 1985.



In dat jaar stapt hij over naar de profs en krijgt een contract bij Ariostea. Hij sluit het seizoen af met twee overwinningen in criteriums en een 9de plaats in Milaan-Turijn. In 1986 stapt hij over naar Gis en in dat seizoen rijdt hij zijn eerste grote ronde. Hij wordt 141ste in de Giro d'italia. In zijn tweede Gis-jaar, in 1987 haalt hij drie overwiniingen. Hij wordt Italiaans kampioen puntenkoers, wint de Ronde van de Etna en wint de openingsrit in de Ronde van Zwitserland en hij wordt 125ste in de Giro.



In 1988 haalt hij meteen negen overwinningen. Hij wordt Itkaiaans kampioen ploegenachtervolging, wint Milaan-Vignola, de Ronde van Campanie, de Sicillaanse Wielerweek waarin hij twee ritten wint, hij wint twee ritten in Tirreno-Adriatico en tot slot wint hij een criterium in Zurich.



En dan keert hij in 1989 terug naar Ariostea, dat intussen geleid wordt door Giancarlo Feretti, ook wel de ijzeren kolonel genoemd. Voor het Italiaanse keramiekbedrijf haalt hij dat seizoen acht overwinningen. Hij hernieuwt zijn zege in Milaan-Vignola, wint de Ronde van Reggio di Calabria, wint één rit in Parijs-Nice en twee in de Driedaagse van De Panne, telkens in een massaspurt, hij wint een rit in de Sicilliaanse Wielerweek en ook nog zijn eerste zesdaagse, die van Zurich, aan de zijde van Pierangelo Bincoletto. Hij wordt eveneens 3de in Milaan-San Remo, 4de in Parijs-Brussel, 5de in Parijs-Tours, (beide wedstrijden gewonnen door Jelle Nijdam), 7de in Gent-Wevelgem en 128ste in de Giro.



In 1990 stopt de zegeteller voor Baffi bij tien. Hij wint nogmaals de Ronde van de Etna, de Trofeo Pantalica, 2 ritten in de Giro, één rit in Parijs-Nice, de Ronde ven Trentino,de Sicilliaanse Wielerweek, en de Torhout-Werchter-Classic en de Zesdaagse van Bologna. Hij wordt 8ste in Milaan-San Remo, 10de in Parijs-Tours, 134ste in zijn eerste Ronde van Frankrijk en 145ste in de Giro.



Is 1990 voor Baffi een topjaar, dan is 1991 eerder een mager beestje, want in dat seizoen haalt hij geen enkele betekenisvol resultaat. Hij kan weer terug winnen in 1992. Hij wint een rit in Parijs-Nice en de Ronde ven Trentino en schrijft een criteirum in het Oostenrijkse Linz op zijn naam en wordt nog derde in de incicentrijke spurt in Gent-Wevelgem en 112de in de Giro.



Na enkele jaren Ariostea stapt hij in het tussenseizoen over naar Mercatone Uno, de Italiaanse warenhuisgigant. In dat jaar wint hij zes keer: drie ritten in de Giro plus pntenklassement, een criterium en de Zesdaagse van Bordeaux aan de zijde van Giovanni Lombardi. Hij wordt toch nog 10de in Gent-Wevelgem dat magistraal gewonnen wordt door Mario Cipollini, 80ste in de Giro en 90ste in zijn eerste Ronde van Spanje.



In 1994 is hij maar lierst 16 keer aan het feest. Hij wint Nice-Alassio, de Trofeo Laeguegla, drie ritten in de Ruta Del Sol, vier ritten in de Ronde van Valencia, één rit in Tirreno-Adriatico, twee ritten in de Catalaanse Week, de openingsrit in de Ronde van Trentino, het criterium in Voghara, de zesdaagse van Bologna met Pierangelo Bincoletto en de zesdaagse van Dortmund met Giovanni Lombardi. Hij wordt 3de in Milaan-San Remo, 4de in de Scheldeprijs in Schoten en moet in de Tour opgeven. Hij wordt gedeklasseerd in de Ronde van Spanje wegens onregelmatig spurten tijdens de massaspurt in de tweede rit, waarbij hij Mario Cipollini hindert zodat Cipo zwaar ten val kwomt en met zijn hoofd loodzwaar tegen het asfalt smakt.



En dan volgt vanaf 1995 een hoofdstuk Mapei. In dat jaar wordt hij lid van de Mapei-GB-ploeg en wordt ploegmaat van o.m. Museeuw, Peeters, Ballerini, Tafi en Olano. Hij haalt acht overwinningen in het Mapei-shirt. Hij wint drie ritten in de Ronde van Murcia, de openingsrit in de Ronde van Spanje, de openingrit in de Ronde van Mallorca, twee ritten in de Ruta Del Sol en een criterium. Hij wordt tweede in de Ronde van Mallorca en de Trofeo Pantalica, vijfde in de Ruta Del Sol, 7de in Parijs-Tours, 10de in de van Luxemburg en 67ste in de Vuelta.



Zeven overwinningen staan in 1996 achter Baffi's naam. Hij wint de kaasklassieker Parijs-Camambert, twee etappes en de eindrangschikking in de Ronde van de Sarthe, een rit in de Ronde van Sardinie, waarin hij tweede wordt in de eindstand en twee zesdaagsen, die van Gronoble en die van Munchen met telkens Giovanni Lombardi als ploegmaat. 2de in de GP van Cholet, 3de in Dwars door Belgie in Waregem, 4de in de Ronde van de Etna en tot slot 79ste in de Giro.



In 1997 stapt hij over naar US Postal. Deze ploeg zet dat seizoen zijn eerste stappen in de professionele wielersport. Dat jaar wint hij twee wedstrijden waaronder een rit in de Dauphiné Libéré. Verder wordt hij 5de in de Ronde van Denemarken en 119de in de Tour. Na zijn Amerikaans avontuur keert Baffi in 1998 terug naar Italie, waar hij een plaats krijgt bij Ballan. Hij wint twee zesdaagsen : Keulen met Andreas Kappes en Grenoble met Andrea Collinelli. Op de weg wordt hij 10de in Parijs-Brussel, een editie die volledig door Italianen wordt beheerst, want 9 renners uit de toptien van de uitslag zijn italiaan, de winnaar is trouwens Stefano Zanini.



Baffi keert in 1999 terug naar Mapei-Quick Step, de ploeg die hij twee jaar eerder verliet. Hij haalt drie overwinningen op de baan. Hij wordt Italiaans kampioen puntenkoers, wint de zesdaagse van Grenoble met Andrea Colinelli en zegeviert in de zesdaagse van Stuttgart met Andreas Kappes.



In 2000 wint Baffi twee keer en telkens op de weg. Eén van die zeges behaalt Baffi in Belgie, want in een massaspurt wint hij de regionale wedstrijd in Zele. In het jaar 2001 kan hij maar één keer het zegegebaar maken. Dat doet hij in het Zwitserse Siedelfingen. Het laatste seizoen van zijn carriere is hij actief in de zesdaagsen en na het zesdaagseseizoen zet hij definitief een punt achter zijn rijkgevulde wielerloopbaan.

Lieven Vanpoucke

Adriano Baffi, (zoon van Pierino, een uitstekend wielrenner) heeft een lange en zeer mooie carrière achter de rug, vol van overwinningen. Wel mankeert er een grote klassieker, die een goed wielrenner met een 'Belgisch' karakter, wel verdiende.
Antonio Giancane