Wim werd geboren 25/09/43 en overleed op zijn verjaardag 25/09/98 aan een scheurtje in de aorta. Hij was een goed klimmer en voelde zich dus in heuvelachtige parcoursen goed thuis. In 1972 werd hij achter Eddy Merckx 2de in Luik-Batenaken-Luik na in 68 en 69 al eens 6de en 5de geworden te zijn. Ook in de Goldrace haalde hij goede uitslagen 67 4de en 68 5de. In het Eiffelgebergte ging hij ook goed mee en haalde ereplaatsen 3x 4de en 1x 5de in Rundum der Henninger Turm.

Na zijn loopbaan deed Wim nog aan trimtochten in zijn geliefde streek De Ardennen met zijn vrienden. Hij was thuis met hun zijn verjaardag aan het vieren toen hij onwel werd en enige uren later overleed. Hij is een van de vele wielrenners (ook zij broer John 2 jaar prof bij Caballero en 50 jaar oud overleed plotseling) die te vroeg het loodje hebben moeten leggen.


Als dorpsgenoot van Wim, ben ik zolang hij gefietst heeft, fan van hem
geweest.Nadat Wim stopte met fietsen, 30-04-1975, hij werd derde achter
Joop Zoetemelk en Gerard Vianen, te Geleen, exploiteerde hij een cafe
annex gemeenschapshuis bij ons in Stein (Lb.)

Ik kwam hier vaak. Toen pas
zijn we "vrienden" geworden. Het viel hem op dat ik in sommige gevallen
meer van hem wist, dan hij zelf dacht. (Leuk detail, ik heb verkering
gehad met een echte nicht van hem.)

Maar toen Wim enkele jaren na het beeindigen van zijn wielerloopbaan ook
het cafe, dat hij beheerde verliet, was ik uitteraard aanwezig op de
afscheidsavond. Er speelde een orkest, maar al met al was het een timide
avond. Totdat Wim mij vroeg, want ik ben zelf ook muzikant, of ik met het
orkest wilde meespelen, om de avond toch iets gezelliger te maken. Welnu,
ik heb dat natuurlijk gedaan en ik kan U verzekeren, dat het een
onvergetelijke avond is geworden.

Na afloop vroeg Wim aan mij, en Guus wat
ben ik je verschuldigd voor deze prachtige avond. Ik zei; NIETS. Ja dat
wilde hij niet. Ik zei, dan geef me maar die foto wat daar ophangt. Het
was een foto van Wim, op de fiets, in de Rokado outfit. Nee zei Wim
resoluut, die foto hoort bij de inboedel, d.w.z. de volgende uitbater van
dit cafe heeft het recht op die foto. Ik zei; o.k., dan is het goed zo. Zo
zijn we ook verbleven.

Echter een dag later belt zijn vrouw, Marie-Rose,
me op en zegt; Guus, heb je effe tijd? Ja zeg het maar was mijn antwoord.
Ze zei, kom eens tot bij ons thuis, ik heb iets moois voor je. Ik zei, ze
woonde 300 meter van mij vandaan, ik ben zo bij je. Bij de fam. Schepers
aangekomen, kreeg ik alle (3 stuks) prachtige plakboeken, die Marie-Rose
had bijgehouden, van de hele ja de hele Wielercarriere van Wim. Geloof me,
de tranen sprongen in mijn ogen.

Wim en Marie-Rose hebben een dochter,
Lucienne, die op dat moment 7 misschien 8 jaar oud was. Marie-Rose zei;
die zijn voor jou, maar je mag ze nooit wegdoen. Ondanks het feit, dat ik
in die tijd er veel geld voor geboden heb gekregen, want de mensen hebben
er meteen lucht van, heb ik ze met alle respect gekoesterd en bewaard.


Ondanks dat Wim en zijn broer John, gestopt waren met wielrennen, bleef de
supportersvereniging, "gebr. Schepers", gewoon bestaan. Welnu, toen deze
25 jaar bestond, hadden ze een feestavond en ik als regionaal bekend
muzikant moest deze avond opluisteren en ik denk, dat dit een verzoek was
van de heren Schepers zelf. Zeker heb ik dit nooit geweten. Die bewuste
avond zag ik natuurlijk deze twee heren, nog wat meer familie-leden en de
dochter van Wim en Marie-Rose, die inmiddels een prachtige jongedame was
geworden van een jaar of 18, schat ik.


Tijdens het eten van deze, eveneens onvergetelijke avond, ben ik naar
huis gereden, heb de plakboeken opgehaald en deze aan Lucienne, de
dochter van Wim overhandigd en het hele verhaal wat erbij hoort, zoals
jullie dat nu lezen verteld.


Wim is, zoals iedereen weet, op zijn 55-ste verjaardag overleden. Zijn
dochter trof ik enkele jaren later toevallig op een tankstation en zij
vertelde mij; Guus, het mooiste wat mij is overkomen is, dat ik toen van
jou de plakboeken heb gekregen, die mijn moeder van mijn helaas veel te
vroeg overleden vader, had bijgehouden. Onzichtbare tranen sprongen in
mijn ogen. Mijn keel leek te worden dichtgeknepen. Dit is eigenlijk een
verhaal dat iedereen, die Wim als wielrenner volgde, hoort te weten.

Guus Clemens